خوب ترین آدم ها بیشتر به دست خودشان می میرند

فقط برای اینکه از بقیه فرار کنند

و آن ها که باقی می مانند

هیچ وقت درست درک نمی کنند

که چرا کسی

باید از دست آنها فرار کند.

دستت را می گذاری روی مرزی ترین نقطه وجودت یک حس گمشده

آهسته شروع می کند به جوانه زدن...

سلام می کنی چشمت مست تماشای گنبد طلا می شود...

بو می کشی تا ریه هایت پر شود از عطر حضور نگاه مهربان امام رضا

و احساس تازگی اندیشه های خسته ات را فرا می گیرد...

زیر لب زمزمه می کنی یا ضامن آهو یا غریب الغربا حواست به من هست؟

دلت را جا گذاشتی در حرم و گره اش زدی به ضریح امام رضا... 

در کارگه کوزه گری بودم دوش

دیدم دو هزار کوزه گویای خموش

هر یک به زبان راز با من گفتند

کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش؟

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﻬﺎﯾﺖ ﺍﻧﺤﻨﺎﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﮊﺳﺖ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺗﺎ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﺁﺩﻡ ﺑﺰﺭﮒ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻥ

ﺑﺨﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﺭﺍ ﻻﯼ ﭘﻮﺷﺎﻟﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﭙﯿﭽﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪﺕ ﻻﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﺎﮎ ﺑﺨﻮﺭﺩ

ﺑﺨﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﯾﺰﺵ ﺑﺎﺷﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺳﯿﺐ ﺳﺮﺥ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺩﭼﺎﺭ ﮐﺮﻡ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﺷﺪﻩ ﺍﺳت

ﺑﺨﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺑﻐﺾ ﻫﺎﯼ ﺁﺟﺮﯼ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺩﻟﺖ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﺁﻭﺍﺭ ﺩﺭﺩ ﺧﺮﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳت

ﺑﺨﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﺭﺕ ﺑﺎﺷﺪ

ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ

ﺑﺨﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﻧﮑﻨد

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﯼ ﺩﻭﺩ ﺑﮕﯿﺮﺩ

ﻋﺸﻖ ﮐﭙﮏ ﺑﺰﻧﺪ

ﺷﻌﺮ ﺑﻮﯼ ﻧﺎ ﺑﺪﻫﺪ

ﺑﺨﻨﺪ

ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺑﺎﺷﺪ.

استاد شهریار وقتی معشوقه اش رو روز سیزده به در

با همسر وبچه به بغل میبینه... :

سر و همسر نگرفتم که گرو بود سرم

تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز

من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی

هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت

پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم

عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر

عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر

من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم

گاهی از کوچه‌ی معشوقه‌ی خود می‌گذرم

کفشهایم کجاست ؟

می خواهم!

سر شب راهی سفر بشوم

مدتی بی بهار طی بکنم

دو سه پاییز دربدر بشوم

خسته ام !

از تو از خودم از ما ،

"ما" ضمیر بعیدِ زندگی ام

غروب را به تماشا نشسته ام بی تو 

چه دلگرفته و غمگین و خسته ام بی تو

چقدر شعر غم انگیز خوانده ام با اشک

چقدر بغض خودم را شکسته ام بی تو 

...................................................

چگونه بعد تو دلبسته ی کسی بشوم ؟

منی که از همه دنیا گسسته ام بی تو ...

می میرم اگر در تب گرداب بمانی

ماهی شوی و همدم قلاب بمانی

از شدت طوفان دلت سینه ام آشفت

برگرد به این برکه که مهتاب بمانی

یک عکس دو تایی ،من و تو ! آی قشنګ است

هم پای منِ گمشده در قاب بمانی

آرام بگیر ای همه ی زندگی من !

من تاب ندارم که تو بی تاب بمانی

بگذار سرت را به سر شانه ام ای جان

اما نکند وقت اذان خواب بمانی !؟

تسبیح شدم دست به دست تو سپردم

تا هم نفسم گوشه ی محراب بمانی

این قلعه ی احساس تو ، این خاک کویرم

کاشان شده ام تا تو "مرنجاب" بمانی

نه کسی منتظر است...

نه کسی چشم به راه...

نه خیال گذر از کوچه ما دارد ماه...

بین عاشق شدن و مرگ مگر فرقی هست؟!

وقتی از" عشق " نصیبی نبری غیر از آه...!

صد قفل به دروازه پرواز من است

خاک است که در بازه پرواز من است

از حجم کم قفس نبايد گله کرد

وقتي که به اندازه پرواز من است

وقتی که دلت شکسته باشد

از دست زمانه خسته باشد

بال و پر مرغ آرزویت

از شدت درد بسته باشد

وقتی که هزار بغض سنگین

در راه نفس نشسته باشد

شعر است فقط که می تواند

درمان دل شکسته باشد 

پی نوشت :

آنجا نشسته ای و زمان دیر می شود

غافل ! بیا که حدِ اقل آرزو کنیم ...

روی دوش کلمات غزلم باری هست

آه... انگار تو را با دل من کاری هست

بیت الاحزان شده ابیات غزل در غم تو

پشت هر بیت از این کوهِ غم ، آواری هست

گر تو گویی که مرا با تو سر و کاری نیست

در و دیوار گواهی بدهد کاری هست ...