گر تو آزاد نباشی، همه دنیا قفس است...!

تا پر و بال تو و راه تماشا بسته ست،

هر کجا هست، زمین تا به ثریا قفس است...!

تا که نادان به جهان حکمروایی دارد،

همه جا در نظر مردم دانا قفس است...!

"فریدون مشیری"

آمــــد امّــــا در نگــــاهـــش آن نــوازش هــا نبود

چشم خواب آلوده اش را ، مستی رویا نبود

نقش عشق و آرزو از چهره ی دل ، شـسـته بود

عکـس شیدایی ، در آن آیینه ی سـیما نبود

لب،همان لب بود ، امّا بوسه اش گرمی نداشت

دل همان دل بود ، امّـا مسـت و بی پــروا نبود

در دل بیزار خود جز بیم رســــــــوایی نداشـــــت

گرچه روزی هم نشین ، جز با منِ رسـوا نبود

در نگاه ســــــرد او غــــوغــای دل خــاموش بود

برق چشمش را ،نشان ، از آتش سـودا نبود

دیدم ، آن چشم درخشان را ، ولی در این صدف

گوهر اشکی که من می خواستم ، پیدا نبود

"شهريار"

سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار شاعر پارسی گوی آذری زبان در سال 1285 هجری شمسی در شهر تبریز متولد شد. 

وی دوران کودکی را در طبیعت زیبای روستاهایی در دامنه کوه حیدر بابا سپری کرد و خاطرات و شرح حال زندگی در میان مردم صمیمی و ساده دل روستا تا پایان عمر همیشه همراه او بود، چنانچه سالها بعد در دوران میانسالی «حیدربابایه سلام» را که شناخته شده ترین مجموعه اوست؛ با یادآوری خاطرات زیبای کودکی و ایده گرفتن از محل زندگی دوران کودکی  سرود. این کتاب به بیش از 80  زبان زنده دنیا ترجمه شده است: 

حیدربابا، دونیا یالان دونیادی 
سلیماننان، نوحدان قالان دونیادی 
اوغول دوغان، درده سالان دونیادی 
هرکیمسیه، هرنه وئریب آلبیدی 
افلاطوننان بیر قوری آد قالیبدی 

محمدحسین در چهار سالگی اولین شعر خود را سرود و  به این ترتیب اطرافیان را متعجب از نبوغ و استعداد و قریحه ذاتی خود کرد. برای اولین بار اشعار او زمانی که فقط سیزده سال داشت در مجله ادب با تخلص «بهجت» به چاپ رسید. سالها بعد در تهران تخلص «شهریار» را پس از دو رکعت نماز و تفال به حافظ برگزید: 

که چرخ سکه دولت به نام شهریاران زد 
روم به شهر خود و شهریار خود باشم 

او در 15 سالگی از روستا برای ادامه تحصیل به تهران رفت. سه سال در مدرسه دارالفنون تحصیل کرد، سپس برای ادامه تحصیل در پزشکی به مدرسه طب رفت. در همان دوران شیفته دختری در همسایگی شده و شیدایی عشق، او را از تحصیل باز داشت. بیشتر غزل های شهریار که عموم مردم می شناسند مولود همین دوران عاشقی است؛ ماه سفر کرده، توشه سفر و پروانه در آتش از جمله آن هاست. به عقیده تعدادی از دوستانش، عشق نافرجام شهریار، نقطه عطفی در شعر گویی وی به شمار می رود. قسمتی از شعر ماه سفر کرده که در همان دوران سروده شده است: 

 ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی 
نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی 
شد آه منت بدرقه راه و خطا شد 
کز بعد مسافر نفرستند سیاهی 
 
او تعدادی از اشعارش را با صدای خود دکلمه کرده است که گاهی در هنگام خواندن آنها بغض در گلو و احساسی بی وصف شنیده می شود و سبک خواندن، شنونده را منقلب می کند. 

به طور کلی، احساس مشخص ترین ویژگی شعر شهریار است، او در قالب های غزل، قصیده، مثنوی و قالب های دیگر شعر سروده است اما بیشترین شعرهای او در قالب غزل است.احساس، دلیل و الهام را می توان نقطه آغاز شعرهای شهریار دانست. زبان شعر او در عین سادگی، جذاب و زیباست. او پس از فوت مادر با قلبی دردمند شعری با عنوان «ای وای مادرم» در وصف مادر سرود. قسمتی از این شعر پر احساس:  

نه او نمرده است که من زنده ام هنوز 
او زنده است در غم و شعر و خیال من 
میراث شاعرانه من هرچه هست از اوست 
کانون مهر و ماه مگر می شود خموش 

شهریار چه در طول زندگی و چه در شعرهایش از دین جدا نبود. خود را از اتفاقات اجتماعی و سیاسی اطرافش جدا نمی دانست و شاعری مسئول و متعهد بود. دین، عشق به خدا و شناخت خدا در بسیاری از غزل های او مشهود است . علی ای همای رحمت از آن جمله است: 

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را  
که به ماسوا فکندی همه سایه هما را  
دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین  
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را  

بیشتر شاعران، شعر و دانش شهریار را ستایش کرده و بسیاری اشعاری نیز در وصف او سروده اند. ملک الشعرای بهار که خود شاعری زبردست بود، درباره شعر شهریار گفته است: «او نه تنها افتخار ایران، بلکه افتخار شرق است». 

نیما یوشیج  در یکی از اشعارش آورده است:  

رازی است که آن نگار می داند چیست 
رنجی است که روزگار می داند چیست 
آنی که چو غنچه در گلو خونم از اوست  
من دانم و شهریار می داند چیست 

محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، 27 شهریور ماه در سن  82 سالگی  پس از طی یک دوره بیماری درگذشت و بنا بر وصیتش، در مقبره الشعرای تبریز در سرخاب به خاک سپرده شد. برای بزرگداشت این شاعر، روز وفات وی روز شعر و ادب پارسی نامگذاری شد. روحش شاد و یادش گرامی باد. 

دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود

شاهد عشق و شبابم به کنار آمده بود

در کهن گلشن طوفانزده خاطر من

چمن پرسمن تازه بهار آمده بود

سوسنستان که هم آهنگ صبا می رقصید

غرق بوی گل و غوغای هزار آمده بود

آسمان همره سنتور سکوت ابدی

با منش خنده خورشید نثار آمده بود

تیشه کوهکن افسانه شیرین میخواند

هم در آن دامنه خسرو به شکار آمده بود

عشق در آینه چشم و دلم چون خورشید

می درخشید بدان مژده که یار آمده بود

سروناز من شیدا که نیامد در بر

دیدمش خرم و سرسبز به بار آمده بود

خواستم چنگ به دامان زنمش بار دگر

نا گه آن گنج روان راهگذار آمده بود

لابه ها کردمش از دور و ثمر هیچ نداشت

آهوی وحشی من پا به فرار آمده بود

چشم بگشودم و دیدم ز پس صبح شباب

روز پیری به لباس شب تار آمده بود

مرده بودم من و این خاطره عشق و شباب

روح من بود و پریشان به مزار آمده بود

آوخ این عمر فسونکار به جز حسرت نیست

کس ندانست در اینجا به چه کار آمده بود

شهریار این ورق از عمر چو درمی پیچید

چون شکج خم زلفت به فشار آمده بود

"شهريار"

شعر رهی معیری برای سنگ قبر خودش. روحش شاد و یادش گرامی

الا ای رهگذر کز راه یاری 
قدم بر تربت ما میگذاری

در اینجا شاعری غمناک خفته است 
رهی در سینه این خاک خفته است

فرو خفته چو گل با سینه چاک 
فروزان آتشی در سینه خاک

بنه مرهم ز اشکی داغ ما را 
بزن آبی بر این آتش خدا را

به شبها شمع بزم افروز بودیم 
که از روشندلی چون روز بودیم

کنون شمع مزاری نیست ما را 
چراغ شام تاری نیست ما را

سراغی کن ز جان دردناکی 
بر افکن پرتوی بر تیره خاکی

ز سوز سینه با ما همرهی کن 
چو بینی عاشقی یاد رهی کن

"رهی معیری"

ای یوسف خوش نام ما خوش می روی بر بام ما
ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما
آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما
پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

"مولانا"

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا
سایه‌ی او گشتم و او، بُرد به خورشید مرا

جان دل و دیده منم، گریه‌ی خندیده منم
یارِ پسندیده منم، یار پسندید مرا

دو قدم مانده که پاییز به یغما برود
این همه رنگ ِ قشنگ از کف ِ دنیا برود

هرکه معشوقه برانگیخت گوارایش باد......
دل ِ تنها به چه شوقی پی ِ یلدا برود؟ 
گله هارابگذار!
ناله هارابس كن!
روزگارگوش ندارد كه تو هي شِكوه كني!
زندگي چشم ندارد كه ببيند اخم دلتنگِ تو را...
فرصتي نيست كه صرف گله وناله شود!
تابجنبيم تمام است تمام!!
مهرديدي كه به برهم زدن چشم گذشت....
ياهمين سال جديد!!
بازكم مانده به عيد!!
اين شتاب عمراست ...
من وتوباورمان نيست كه نيست!!
***زندگي گاه به كام است و بس است؛
زندگي گاه به نام است و كم است؛
زندگي گاه به دام است و غم است؛
چه به كام و
چه به نام و
چه به دام...
زندگي معركه همت ماست...زندگي ميگذرد...

زندگي گاه به نان است و كفايت بكند؛
زندگي گاه به جان است و جفايت بكند‌؛
زندگي گاه به آن است و رهايت بكند؛
چه به نان
و چه به جان 
و چه به آن...
زندگي صحنه بي تابي ماست...زندگي ميگذرد...

زندگي گاه به راز است و ملامت بدهد؛
زندگي گاه به ساز است و سلامت بدهد؛
زندگي گاه به ناز است و جهانت بدهد؛
چه به راز 
و چه به ساز
و چه به ناز...
زندگي لحظه بيداری ماست زندگی میگذرد.

یک روز از بهشتت
دزدیده ایم یک سیب
عمری است در زمین ات
هستیم تحت تعقیب

هر چند امیدی به وصال تو ندارم

یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم

ای چشمۀ روشن منم آن سایه که نقشی

ندانم کجا می کشانی مرا

سوی آسمان، یا به خاموش خاک

نِیم در هراس از تو ای ناگزیر

ندانم کجا می کشانی مرا...

ندانم کجا، لیک دانم یقین

کزین تنگنا می رهانی مرا...

ندانم کجا می کشانی مرا

ندانم کجا می کشانی مرا

سوی آسمان، یا به خاموش خاک

و یا جانب نیروانا^* و نور

کجا می کشانی، نهانی مرا...

ز سنگینی کوله بار وجود

سبک داری ام دوش و آسوده سار

بری سوی بی سوی خویشم نهان

چه بزمی ست این میهمانی مرا...

نقابیت بر روی و همراه من

همی آیی و با تو تنها نِیم

ولی کاش می شد بدانم کجا

نقابت ز رخساره یکسو شود

در آن لحظه ی ناگهانی مرا...

ندانم کجا می کشانی مرا

ندانم کجا می کشانی مرا...

 "محمد رضا شفیعی کدکنی "

به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک

که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک

چو لاله در چمن آمد به پرچمی خونین

یكـــی با بخت خوابیــده یكــــی با بخت ِ خوابیده
جهان خوابی است در بیخوابی چشم جهاندیده

یكی را حلقه در دست و یكی را دست در حلقه
كلید هـــر دری در قفــل هــــر دردی نچرخیـــده

تو که در اوج تجلی به برم رخ ننمایی !
تو که در غایت خوبی گره از دل نگشایی !

من دیوانه ندانم که چرا در همه عالم
به تماشا بنشینم که تو از پرده در آیی ؟!

چون بمیرم ـ ای نمی دانم که ؟ باران کن مرا
در مسیر خویشتن از رهسپاران کن مرا

خاک و باد و آتش و آبی کزان بسرشتی ام
وامگیر از من ، روان در روزگاران کن مرا

من ساقی دیوانه ام ، دُردی کش پیمانه ام
با دوستان بیگانه ام ، بی خانه و کاشانه ام

مجنون صحرای غمم ، غربت قرین و همدمم
از هجر او بی خانه ام ، دیوانه وار مستانه ام

شعر هميشه با باران می ‌آيد
و هميشه صورت زيبای تو با باران می ‌آيد
و عشق هرگز آغاز نمی ‌شود
مگر زمانی که
موسيقی باران آغاز ‌شود ...
عزيز من ، مهرماه که می ‌رسد
از هر ابری سراغ چشمانت را می گيرم
گويی عشق من به تو
به باران بستگی دارد ...
ديدن پاييز مرا بر می ‌انگيزاند ...
رنگ پريدگی زيبايت مرا بر می ‌انگيزاند
و لب بريده کبود بر مي ‌انگيزاندم
و گوشوار سيمين در گوش ها بر می انگيزاندم
ژاکت کشمير
و چتر زرد و سبز بر می ‌انگيزاندم
و
در شروع پاييز احساس نا آشنای ايمني و خطر
برمن چيره می ‌شود ...
مي ترسم که نزديکم شوی
مي ‌ترسم که از من دور شوی
بر تمدن مرمر از ناخن ‌هايم می ترسم
بر مينياتور‌هاي صدف شامی از احساسم می ترسم
بيم آن دارم که موج تقدير مرا با خود ببرد
تو جنون زمستانی نايابی ...
کاش مي ‌دانستم بانو
رابطه جنون با باران را
بانوی من ...
که شگفت از سرزمين آدم ‌ها مي‌ گذری
در يک دستت شعر است
و در دست ديگرت ماه
ای کسی که دوستت ‌دارم
ای کسی که بر هر سنگی قدم گذاری ، شعر می تراود
ای کسی که در رنگ پريدگيت
همه غم‌ هاي درختان را يک جا داری
چه زيباست غربت ، اگر با هم باشيم
ای زنی که خلاصه می کنی تاريخ مرا
و تاريخ باران را ...

برگریزان دلم را نوبهاری آرزوست
شاخه ی خشک تنم را برگ و باری آرزوست

پایمال یک تنم عمری چو فرش خوابگاه
چون چمن هر لحظه دل را رهگذاری آرزوست

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

راهی بجز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین پر از درد بی امید

در وادی گناه و جنونم کشانده بود ...

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم

در لابلای دامن شبرنگ زندگی

رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان

فارغ شوم زکشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم

 از خنده های وحشی طوفان گریختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر

آزرده از ملامت وجدان گریختم ...

نیما غـــــم دل گـــــــو که غریبانه بگرییم
سر پیش هـــــــم آریم و دو دیوانه بگرییم
من از دل این غـــــار و تو از قُــــله آن قاف
از دل بهــــــــــم افتیم و به جانانه بگرییم
دودیست در این خــــانه که کوریم ز دیدن
چشمی به کف آریم و به این خانه بگرییم
آخر نه چراغیـــــــم که خنـــــدیم به ایوان
شمعیــــــم که در گوشه کاشانه بگرییم
این شانه پریشان کن کاشانهِ دلهـاست
یک شب به پریشانی از این شانه بگرییم
من نیز چو تو شاعــــــــر افسانه خویشم
بازآ به هم ای شاعـــــــــر افسانه بگرییم
پیمان خط و جــــــام یکی جرعه به ما داد
کز دُورِ حریفان دو ســــــــه پیمانه بگرییم
برگشتن از آیین خــــــــرابات نه مَردیست
مِی مُردهِ بیا در صَـــــــفِ میخـانه بگرییم
ازجوش وخروش خُم وخُمخانه خبـر نیست
با جوش و خروشِ خُـــم و خُمخـانه بگرییم
با وحشـــــــتِ دیوانه بخنــــدیم و نهـانی
در فاجعه حکمـــــــتِ فـــــــــرزانه بگرییم
با چشمِ صــــــــدف خیـز که بر گردن ایام
خـرمُهـــــــــــره ببینیم و به دُردانه بگرییم
آیین عروسی و چَک و چــــانه زدن نیست
بستند همه چشـــم و چک و چانه بگرییم
بلبل که نبـودیم بخوانیـــــــــــــم به گلزار
جغـــــــدی شده شبگیـر به ویرانه بگرییم
پروانه نبـــــــــــودیم در این مشعـله باری
شمعـی شده در ماتَـــــــم پروانه بگرییم
بیگانه کند در غـــــــــــم ما خنده ولی ما
با چشمِ خودی در غــــــــمِ بیگانه بگرییم
بگذار به هَـــــــــــــذیانِ تو طفلانه بخندند
ما هم به تب طفـــــــــــل طبیبانه بگرییم

" نیما یوشیج"

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺩﻧﺠﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮﺩ
ﺩﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ...

ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺠﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻬﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ 
ﮔﺎﻩ ﺧﺸﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻬﯽ ﺷﺮ ﺷﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﺭد

بس شنیدم داستان بی کسی

بـس شنيدم قصه دلواپسي

قصه عشـق از زبان هر کسي

مایه ی درد است بیداری مرد
آه ازین بیداری پر داغ و درد

خفتگان را گر سبکباری خوش است
شبروان را رنج بیداری خوش است

عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست، و گذر فصل‌ها و عبور سال‌ها بر آن اثر می‌گذارد

دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی می‌کند 

عشق طوفانی و متلاطم است. . . 

دوست داشتن آرام و استوار و پر وقار وسرشار از نجابت 

عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی “فهمیدن و اندیشیدن “نیست 

دوست داشتن، دراوج، از سر حد عقل فراتر می‌رود و فهمیدن و اندیشیدن را از زمین می‌کند 

و باخود به قله‌ی بلند اشراق می‌برد 

عشق زیبایی‌های دلخواه را در معشوق می‌ آفریند 

دوست داشتن زیبایی‌های دلخواه را در دوست می‌بیند و می‌یابد 

عشق یک فریب بزرگ و قوی است 

دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی، بی انتها و مطلق 

عشق در دریا غرق شدن است 

دوست داشتن در دریا شنا کردن 

عشق بینایی را می‌گیرد 

دوست داشتن بینایی می‌دهد

عشق خشن است و شدید و ناپایدار 

دوست داشتن لطیف است و نرم و پایدار 

عشق همواره با شک آلوده است 

دوست داشتن سرا پا یقین است و شک ناپذیر 

از عشق هرچه بیشتر نوشیم سیراب تر می‌شویم 

از دوست داشتن هرچه بیشتر، تشنه تر 

عشق نیرویی است در عاشق،که او را به معشوق می‌کشاند 

دوست داشتن جاذبه ای در دوست، که دوست را به دوست می‌برد 

عشق تملک معشوق است 

دوست داشتن تشنگی محو شدن در دوست 

عشق معشوق را مجهول و گمنام می‌خواهد تا در انحصار او بماند 

دوست داشتن دوست را محبوب و عزیز می‌خواهد 

و می‌خواهد که همه‌ی دلها آنچه را او از دوست در خود دارد، داشته باشند 

در عشق رقیب منفور است، 

در دوست داشتن است که: ”هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند” 

عشق معشوق را طعمه‌ی خویش می‌بیند و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش نرباید 

و اگر ربود با هر دو دشمنی می‌ورزد و معشوق نیز منفور می‌گردد 

دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است 

یک ابدیت بی مرز است، که از جنس این عالم نیست 

"دکتر علی شریعتی"

ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی

از تیر کجتابی تو آخر کمان شد قامتم
کاخت نگون باد ای فلک با ما چه بد تا میکنی

سرسبز دل از شاخه بریدم ، تو چه کردی ؟

افتادم و بر خاک رسیدم ، تو چه کردی ؟

من شور و شر موج و تو سرسختی ِ ساحل

روزی که به سوی تو دویدم ، تو چه کردی ؟

هر شب من و دل تا سحر، در گوشه ي ويرانه ها

داريم از ديوانگى، با يكدگر افسانه ها

اندر شمار بيدلان، در حلقه ي بي حاصلان

نى در حسابِ عاقلان، نى در خور فرزانه ها

حال من بد بود اما هیچکس باور نکرد

هیچکس چشمی برای غصه هایم تر نکرد

یک شبی از ناکجا آباد مردی آمد وُ

زندگی بی او ندارد حاصلی
وقت را دریاب اگر صاحب دلی

عشق ليلی موجب دیوانگی است
طعنه بر مجنون مزن گر عاقلی

ای عشق تو ما را به کجا می کشی ای عشق 
جز محنت و غم نیستی ، اما خوشی ای عشق

این شوری و شیرینی من خود ز لب توست 
صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق

امشب كسی به سيب دلم ناخنك زده است

بر زخمهای كهنۀ قلبم نمك زده است

اين غم نمی رود به خدا، از دلم مخواه

جوانی شمـع ره کردم که جویم زندگانی را

نجستم زندگانی را و گم کـردم جـوانی را

کنـون با بار پیـری آرزومنـدم که برگـردم

به دنبـال جوانی کـوره راه زندگانی را

به یاد یار دیـرین کـاروان گم کـرده رامانـم

که شب در خـواب بیند همرهان کاروانی را

بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی

چه غفلت داشتیم ایگل شبیخون جوانی را

چه بیداری تلخی بود ازخواب خوش مستی

که در کامم به زهر آلود شهد شادمانـی را

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبـان دل

خدایا با کـه گویم شـکوه بی همزبانی را

نسیم زلف جانان کوکه چون برگ خزان دیده

بپای سرو خـود دارم هوای جانفشانـی را

بچشم آسـمانی گردشی داری بلای جان

خدایـا بر مگـردان این بلای آسمانـی را

نمیری شـهریار از شعر شیرین روان گفتـن

که از آب بقا جوینـد عمـر جاودانـی را

"شهریار"

دیدمت وه چه تماشایی و زیبا شده ای !

ماه من ، آفت دل ، فتنه ی جانها شده ای !

پشت ها گشته دو تا، در غمت ای سرو روان

تا تو درگلشن خوبی گل یکتا شده ای

خوبی و دلبری و حسن , حسابی دارد

بی حساب از چه سبب اینهمه زیبا شده ای ؟

حیف و صدحیف که بااینهمه زیبایی و لطف

عشق بگذاشته اندر پی سودا شده ای

شبِ مهتاب و فلک خواب و طبیعت بیدار

باز آشوبگر خاطر شیدا شده ای

بین امواج مهت رقص کنان می بینم

لطف را بین ،که به شیرینی رویا شده ای

دیگران را اگر از ما خبری نیست چه غم .

نازنینا ، تو چرا بی خبر از ما شده ای ؟

"شهریار"

دیگر نه جوانم که جوانی کنم، ای دوست،

یا قصه از آن « افتد و دانی» کنم ، ای دوست.

هنگام سبک خیزی یِ آهوی جوان است،

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم

ولی دل به پاییز نسپرده ایم 

چو گلدان خالی، لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده ایم 

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم

اگر خون دل بود، ما خورده ایم 

اگر دل دلیل است، آورده ایم

اگر داغ شرط است، ما برده ایم

اگر دشنۀ دشمنان، گردنیم

گواهی بخواهید، اینک گواه

دلی سر بلند و سری سر به زیر