پاره های یک تن و دور از همیم این روزها

مثل اوضاع زمانه درهمیم این روزها

فکر نان از عشق می کاهد مقصر نیستی
آه... ما بازیچه ی بیش و کمیم این روزها

می دویم و جاده انگاری دهن وا می کند
در هراس راه پر پیچ و خمیم این روزها

می رسد تا استخوان این زخم ها، اما هنوز
در امید واهی یک مرهمیم این روزها

سیب در دامانمان افتاد و دور انداختیم
وصله ی ناجور نسل آدمیم این روزها

تا کجاها می رسد فریادهامان تا کجا؟
در نی پوسیده ی خود می دمیم این روزها

***

بچگی کردیم، دنیا هم به بازیمان گرفت
دست هایت را بده...گم می شویم این روزها

سحرگه به راهی يكی پير ديدم

سوی خاك خم گشته از ناتوانی

بگفتم: چه گم كرده‌ ای اندرين راه؟

بگفتا: جوانی، جوانی، جوانـــی

 چه کسی میگوید

که گرانی اینجاست؟ 


دوره ارزانی ست


چه شرافت ارزان،


تن عریان ارزان،


و دروغ از همه چیز ارزان تر


آبرو قیمت یک تکه ی نان


و چه تخفیف بزرگی خورده ست


قیمت هر انسان...