زندگی بازیست!

ما خود صحنه می‌سازیم 

تا بازیگر بازیچه‌های خویشتن باشیم

وای زین درد روان فرسای

من بازیگر بازیچه‌های دیگران بودم

گر چه می‌دانستم این افسانه را از پیش

زندگی بازیست!

زندگی بازیست!

گناه کردن پنهان به از عبادت فاش
اگر خدای پرستی هواپرست مباش

به عین عجب و تکبر نگه به خلق مکن
که دوستان خدا ممکن‌اند در او باش

دوش مست و بی‌خبر بگذشتم از ویرانه‌ای

در سیاهی شب، چشم مستم خیره شد بر خانه‌ای

چون نگه کردم درون خانه از آن پنجره

صحنه‌ای دیدم که قلبم سوخت چون جانانه‌ای

کودکی از سوز سرما می زند دندان به هم

مردکی کور و فلج افتاده‌ای در یک گوشه‌ای

دختری مشغول عیش و نوش با بیگانه‌ای

مادری مات و پریشان مانده چون دیوانه‌ای

چون که فارغ گشت از عیش و نوش آن مرد پلید

قصد رفتن کرد با حالت جانانه‌ای

دست در جیب کرد و زآن همه پول درشت

داد به دختر زآن همه پول درشت چند دانه‌ای

بر خودم لعنت فرستادم که هر شب تا سحر

می‌روم مست و شتابان سوی هر میخانه‌ای

من در این میخانه، آن دختر ز فقر

می‌فروشد عصمتش را بهر نان خانه‌ای

زندگی رسم خوشايندی‌ ست‌.
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ‌،
پرشی دارد اندازه‌ی «عشق‌»...

سهراب سپهری

من عقابی بودم که نگاه یک مار
سخت آزارم داد
بال بگشودم و سمتش رفتم
از زمینش کندم
به هوا آوردم
آخر عمرش بود که فریب چشمش، سخت جادویم کرد
در نوک یک قله،آشیانش دادم که همین دل رحمی،چه به روزم آورد
عشق، جادویم کرد
زهر خود بر من ریخت
از نوک قله زمین افتادم
تازه آمد یادم،من عقابی بودم بر فرازِ يک کوه
آشيانِ خود را به نگاهي دادم ...

گــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصل ما    

غـــم نباشد، چــو بــود مهر تو اندر دل ما

حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست 

پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل ما

جملـــه اسرار نهان است درونِ لب دوست   

لب گشا! پــرده بــرانداز ازين مشكل ما

يــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا   

يا بــرون ساز ز دل، ايــن هــوس باطل ما

لايــق طوْف حـريم تو نبـوديم اگر   

از چـــه رو پس ز مــحبت بسرشتى گِل ما؟

"امام خمینی"

چه کسی میداند؟؟؟

که تو در پیله ی تنهایی خود، تنهــــایی؟

چه کسی می داند

که تو در حسرت یک روزنه در فردایــی؟

پیله ات را بگشا،

تو به اندازه ی پروانه شدن زیبایــی!!

"سهراب سپهری"

میخواستم چیزی برایت بنویسم

گشتم

بین همه ی سی و دو حرف الفبا

بین همه ی کلماتی که از کودکی در گوشم خوانده

بودند

بین همه ی کلماتی که بعد از هفت سالگی خوانده بودم

گشتم و هیچ نیافتم

دلم به حال بیچارگی واژه ها سوخت

که کم می آورند برای نوشتن برای تو

برای از تو نوشتن که پیشکش...

من اناری را میکنم دانه
به دل میگویم
خوب بود این مردم
دانه های دلشان پیدا بود 

" سهراب سپهری "

وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونان که بایدند
نه باید ها...

سرخ میشوی وقتی می شنوی دوستت دارم
زرد میشوم وقتی می شنوم دوستش داری….
چهارشنبه سوری راه انداخته ایم
سرخی تو از من زردی من از تو!
همیشه من می سوزم….و همیشه تو می پری….

(حسین پناهی)