من یک بار متولد شده‌ام لیکن هزار‌ها بار مُرده‌ام.

شعر، به من یاری داد تا عذاب‌های این مرگ را کمتر حس کنم.

شعر، تخفیفِ مرگهای من است...!

...

احمد شاملو

وقتی که ما بچه بودیم، خوبی یه جور دیگه بود

تو نی‌نیِ چشمای تو، انگار یه نور دیگه بود!

سکه‌ی عیدی واسه من، از تو عزیزتر که نبود!

هیشکی به جز ما شعر خوب، خط به خط از بَر که نبود...

بد نبودم بد نبودیم، دروغ تو کار ما نبود

دستای جوهریمون‌ام، قد حالا سیا نبود...

کاشکی هنوز بچه بودیم، عشق ما یک فرفره بود

شهر فرنگ من و تو، شیشه‌ی یک پنجره بود...

...

شهیار قنبری

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی،

همت کن

و بگو ماهی‌ها،

حوضشان بی آب است...

سهراب سپهری

دنیا را بغل گرفتیم

گفتند: امن است هیچ کاری با ما ندارد

خوابمان برد...

بیدار شدیم٬

دیدیم آبستن تمام دردهایش شده ایم...

حسین پناهی

انسان خودش از مرگ می‌ترسد٬

ولی سبب مرگ دیگران را فراهم می‌آورد...

صادق هدایت

شوریده ی آزرده دل ِ بی سر و پا من

در شهر شما عاشق انگشت نما من

دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست

جانا، به خدا من... به خدا من... به خدا من

شاه ِ‌همه خوبان سخنگوی غزل ساز

اما به در خانه ی عشق تو گدا من

یک دم، نه به یاد من و رنجوری ی ِ من تو

یک عمر، گرفتار به زنجیر وفا من

ای شیر شکاران سیه موی سیه چشم!

آهوی گرفتار به زندان شما من

آن روح پریشان سفرجوی جهانگرد

همراه به هر قافله چون بانگ درا، من

تا بیشتر از غم، دل دیوانه بسوزد

برداشته شب تا به سحر دست دعا من

سیمین! طلب یاریم از دوست خطا بود:

ای بی دل آشفته! کجا دوست؟ کجا من؟

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر میخواستی حالا چرا؟

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا؟

وه که با این عمر های کوته بی اعتبار

این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند

در شگفتم من ؛ نمی پاشد ز هم دنیا چرا؟

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر

راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا؟ 

شهریار بزرگ

اینکه خاک سیهش بالین است

اختر چرخ ادب، پروین است

گر چه جز تلخی ز ایام ندید

هر چه خواهی، سخنش شیرین است

صاحب آن همه گفتار، امروز

سائل فاتحه و یاسین است

دوستان به که ز وی یاد کنند

دل بی دوست دلی غمگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد

هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و ز هر جا برسی

آخرین منزل هستی، این است

آدمی هر چه توانگر باشد

چون بدین نقطه رسد، مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند

چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن

دهر را رسم و ره دیرین است

خرم آن کس که در این محنت گاه

خاطری را سبب تسکین است

یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد 

به وداعی دل غمدیده ی ما شاد نکرد 

آن جوان بخت که میزد رقم خیر و قبول 

بنده ی پیر ندانم ز چه آزاد نکرد 

کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک 

ره نمونیم به پای علم دار نکرد 

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد 

ناله ها کرد دراین کوه که فرهاد نکرد 

سایه تا باز گرفتی زسحر مرغ سحر 

آشیان در شکن طره ی شمشاد نکرد 

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار 

زانکه چالاکتر از این حرکت باد نکرد 

کلک مشاطه ی صنعش نکشد نقش مراد 

هر که اقرار به این حسن خداداد نکرد 

مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق 

که بدین راه بشد یار و زما یاد نکرد 

غزلیات عراقیست سرود حافظ 

که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد

مردم از درد و نمی ایی به بالینم هنوز 

مرگ خود می بینم و رویت نمی بینم هنوز

بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از سرم 

شمع را نازم که می گرید به بالینم هنوز

ای آن که گاه گاه ز من یاد می کنی

پیوسته شادزی که دلی شاد می کنی

گفتی: "برو!" ولیک نگفتی کجا رود

این مرغ پر شکسته که آزاد می کنی