شوریده ی آزرده دل ِ بی سر و پا من

در شهر شما عاشق انگشت نما من

دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست

جانا، به خدا من... به خدا من... به خدا من

شاه ِ‌همه خوبان سخنگوی غزل ساز

اما به در خانه ی عشق تو گدا من

یک دم، نه به یاد من و رنجوری ی ِ من تو

یک عمر، گرفتار به زنجیر وفا من

ای شیر شکاران سیه موی سیه چشم!

آهوی گرفتار به زندان شما من

آن روح پریشان سفرجوی جهانگرد

همراه به هر قافله چون بانگ درا، من

تا بیشتر از غم، دل دیوانه بسوزد

برداشته شب تا به سحر دست دعا من

سیمین! طلب یاریم از دوست خطا بود:

ای بی دل آشفته! کجا دوست؟ کجا من؟

زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم؟
گوش بنه عربده را دست منه بر دهنم 

چونک من از دست شدم در ره من شیشه منه
ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شکنم 

زانک دلم هر نفسی دنگ خیال تو بود 
گر طربی در طربم گر حزنی در حزنم 

تلخ کنی تلخ شوم لطف کنی لطف شوم
با تو خوش است ای صنم لب شکر خوش ذقنم

اصل تویی من چه کسم؟ آینه ای در کف تو
هر چه نمایی بشوم آینه ممتحنم 

تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو 
چونک شدم سایه گل پهلوی گل خیمه زنم 

بی تو اگر گل شکنم خار شود در کف من 
ور همه خارم ز تو من جمله گل و یاسمنم 

دم به دم از خون جگر ساغر خونابه کشم
هر نفسی کوزه خود بر در ساقی شکنم 

دست برم هر نفسی سوی گریبان بتی
تا بخراشد رخ من تا بدرد پیرهنم 

لطف صلاح دل و دین تافت میان دل من
شمع دل است او به جهان من کیم او را لگنم

خواجـهِ مَــگو که من، مَنم!
من نه مـنم، نه من، منم
گــر تــو تويی و مـن، منم
من نه منم، نه من منم...!

حضرت مولانا