رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

راهی بجز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین پر از درد بی امید

در وادی گناه و جنونم کشانده بود ...

رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم

در لابلای دامن شبرنگ زندگی

رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان

فارغ شوم زکشمکش و جنگ زندگی

من از دو چشم روشن و گریان گریختم

 از خنده های وحشی طوفان گریختم

از بستر وصال به آغوش سرد هجر

آزرده از ملامت وجدان گریختم ...

می روم اما نمی پرسم زخویش 
ره کجا ؟منزل کجا ؟مقصود چیست ؟
بوسه می بخشم ولی خود غافلم 
کاین دل دیوانه را معبود کیست ؟
...آه ...آری ....این منم اما چه سود 
...."او "که در من بوده دیگر نیست ،نیست 
می خرو شم زیر لب دیوانه وار 
"او "که در من بود ،آخر کیست ؟کیست ؟"...

من به مردی «وفا» نمودم و او
پشت پا زد به «عشق و امیدم»

هر چه دادم به او حلالش باد
غیر از آن «دل» که مفت بخشیدم