آه ,

این بخت گل آلوده 

چرا نگذارد

یک کف دست به ما 

آب زلالی برسد...

عطر تن تو نشسته در ماشینم

آشفته آن روسری رنگینم

از بس که میان راه در فکر توام

در آینه هم عکس تو را می بینم...

این روزها سرمان بدجور گرم است...

ولی کاش دلمان گرم بود...

دل گرمی ها 

از سرگرمی ها 

گرمترند...

دل ِ دنیا ، سنگه 

ما کاغذ ...

و سرنوشت ، قیچی ، برای جدایی ...

این بود که زندگیمون شد ،

بازی ِ سنگ ، کاغذ ، قیچی ...

1. عشـــق:

كه از سخنم و نگاهم و دستم و حركاتم و حیات و مماتم می بارد.

در آتش عشق می سوزم و هدف حیات را جز عشق نمی شناسم.

در زندگی جز عشق نمی خواهم، و جز به عشق زنده نیستم.

2. فقــــــر:

كه از قید همه چیز آزاد و بی نیازم. و اگر آسمان و زمین را به من ارزانی كنند،

تأثیری در من نمی كند.

3.تنهایـــــی:

كه مرا به عرفان اتصال می دهد. مرا با محرومیت آشنا می كند.

كسی كه محتاج عشق است، در دنیای تنهایی با محرومیتِ عشق می سوزد.

جز خدا كسی نمی تواند انیس شبهای تار او باشد و جز ستارگان اشكهای او را پاك نخواهند كرد.

جز كوههای بلند راز و نیازهای او را نخواهند شنید و جز مرغ سحر ناله های صبحگاه او را حس نخواهند كرد.

به دنبال انسانی می گردد تا او را بپرستد یا به او عشق بورزد. ولی هر چه بیشتر می گردد،

كمتر می یابد...

شهید دکتر مصطفی چمران در کنار چند کودک لبنانی . . .

تنهایــــــــی
ذره ذره خودی نشان می‌دهد
وقتی تو آنقدر کم پیدایی
که سنگینی روزگارم را
مورچه‌ ها به کول می‌کشند
و من
مات
مات
نگاهشان می‌کنم !
کم پیداتر از برفـــــ
روی خط استوایی !

کم کم یاد خواهی گرفت

تفاوت ظریف میان نگه داشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را

این که عشق تکیه کردن نیست و رفاقت، اطمینان خاطر

و یاد می‌ گیری که بوسه ‌ها قرارداد نیستند

و هدیه ‌ها، معنی عهد و پیمان نمی ‌دهند.

کم کم یاد می گیری

که حتی نور خورشید هم می ‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری

باید باغ ِ خودت را پرورش دهی به جای این که

منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

یاد می گیری که می توانی تحمل کنی

که محکم باشی پای هر خداحافظی

یاد می ‌گیری که خیلی می ‌ارزی.

مراقــــــــــــب باش ! 

وقتی ســوار بر تــــاب زندگــــــی شدی، 

دســــــــت روزگــــــار هلــــــت می دهد؛ 

ولی قـــــرار نیست تو بیفـــــتی! 

اگر بی تـــاب نباشی و خودت را به آســـمان گـــره زده باشی، 

اوج می گیری…به همین سادگی…!

تمام غصه ها از همان جایی آغاز می شوند که،

ترازو بر می داری می افتی به جان دوست داشتنت .

انـدازه مـی گـیـری !

حسـاب و کـتـاب مـی کـنـی !

مقـایـسـه مـی کـنـی !

و خدا نـکـنـد حسـاب و کـتـابـت بـرسـد بـه آنـجـا کـه

زیـادتر دوستش داشته ای ،

کـه زیـادتـر گذشـتـه ای ،

که زیـادتـر بـخـشـیـده ای ،

به قـدر یـک ذره ،

یک ثانیه حتی !

درست از همانجاست که توقع آغاز می شود

و توقع آغاز همه ی رنج هایی است که ما می بریم…!

اي علي موسي الرضا ( ع ) ،

 اي پاك مرد يثربي ، در طوس خوابيده

من تو را بيدار مي دانم

زنده تر ، روشن تر از خورشيد عالمتاب

از فروغ و فر شور و زندگي سرشار مي دانم

گر چه پندارند ديري هست ، همچون قطره ها در خاك

رفته اي در ژرفناي خواب

ليكن اي پاكيزه باران بهشت ، اي روح عرش ، اي روشناي آب

من تو را بيدار  ابري ، پاك و رحمت بار مي دانم  

اي ( چو بختم ) خفته در آن تنگناي زادگاهم : طوس

- در كنار دون تبهكاري ،كه شير پير پاك آيين ، پدرت ،

آن روح رحمان را به زندان كشت –

من تو را بيدارتر از روح و راه صبح ، با آن طره زرتار مي دانم .

 من تو را بي هيچ ترديدي ( كه دل ها را كند تاريك )

زنده تر ، تابنده تر از هر چه خورشيد است 

 در هر كهكشاني ،دور يا نزديك ،

خواه پيدا ، خواه پوشيده

در نهان تر پرده اسرار مي دانم .

با هزاري و دوصد ، بل بيشتر ، عمرت

اي جواني و جوان جاودان ، اي پور پاينده ،

مهربان خورشيد تابنده ،

این غمین همشهری پیرت،

این غریبِ مُلکِ ری، دور از تو دلگیرت،

با تو دارد حاجتي ، دردي كه بي شك از تو پنهان نيست ،

وز تو جويد ( در نهاني ) راه و درماني

جاودان جان جهان ، خورشيد عالمتاب

این غمین همشهری پیر غریبت را ، دلش تاریک تر از خاک،

يا علي موسي الرضا ( ع ) ، درياب

چون پدرت ، اين خسته دل زنداني دردي روان كش را

يا علي موسي الرضا ( ع ) درياب ، درمان بخش

يا علي موسي الرضا ( ع ) درياب . . .

"مهدی اخوان ثالث"

من که تسبيح نبودم ، تو مرا چرخاندی

مشت بر مهره تنهايی من پيچاندی

مهر دستان تو دنبال دعايی می گشت

بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته خود خنديدی

از همين نغمه ی تاريک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود،خدا شاهد ماست

بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی!

دست ويرانگر تو عادت چرخيدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ايمان خواندی

قلب صد پاره من مهره صد دانه نبود

تو ولی گشتی و اين گمشده را لرزاندی

جمع کن، رشته ايمان دلم پاره شدست

من که تسبيح نبودم، تو چرا چرخاندی؟